Δικαιολογίες υπαλλήλων για να ξεφορτωθούν τ’ αδέσποτα
Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Χανίων «Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ» στις 15 Νοεμβρίου επισκέφθηκε το Ίδρυμα Χρόνιων Παθήσεων, που βρίσκεται στην περιοχή του Άη Γιάννη μετά από αίτημα του Δήμου Χανίων καθώς εκεί στον περίβολο των εγκαταστάσεων ζουν κάποια αδέσποτα τα οποία ενοχλούν κάποιους, οι οποίοι τα αντιμετωπίζουν ως τέρατα.
Η Νατάσα Μπομπολάκη πρόεδρος του φιλοζωικού περιγράφει γλαφυρά τα όσα είδε εκεί αφού ένα παιδί 18 χρόνων ο Αλέκος, που νοσηλεύεται στο ίδρυμα, φροντίζει τα ζώα και απέδειξε ενώπιον όλων ότι η επιθετικότητα αυτή που κάποιοι υπάλληλοι την χρησιμοποιούν ως δικαιολογία υπάρχει μόνο στο μυαλό τους.
Εύστοχα η κα Μπομπολάκη μεταξύ άλλων τονίζει ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες συστήνεται μάλιστα η παραμονή των ζώων συντροφιάς σε νοσοκομεία καθώς η παρουσία τους και η επαφή τους με τους ασθενείς τους βοηθάει είτε στην ίαση, είτε στην επίμονη δοκιμασία που μια σοβαρή ασθένεια επιφέρει στο σώμα και στην ψυχή του ασθενούς…
Εμείς το 2013 στην Ελλάδα συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα ζώα είτε ως εργαλεία, είτε ως βρωμερά όντα και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας θέλει τ’ αδέσποτα να εξαφανιστούν από προσώπου γης ή να μαντρωθούν «κάπου».
Η κα Μπομπολάκη εξηγεί γι’ αυτή την εμπειρία της: «Την Παρασκευή που μας πέρασε ο σύλλογός μας επισκέφθηκε το Ίδρυμα Χρόνιων Παθήσεων στον Άη Γιάννη, μετά από αίτημα προς τον Δήμο των εκεί αρμοδίων για τα αδέσποτα που διαβιούν χρόνια εκεί.
Είναι 5-6 συνολικά στον αριθμό σκυλάκια εκ των οποίων το ένα θηλυκό γέννησε πριν ένα μήνα 6 κουταβάκια.
Εκεί με περίμενε ο διοικητής του ιδρύματος ο ευγενέστατος Κυριάκος Ζαχαριουδάκης καθώς και “μουτρωμένοι και έτοιμοι για καυγά” διοικητικοί υπάλληλοι, αλλά και ο Αλέκος, ένα νέο 18χρονο περίπου παιδί που νοσηλεύεται στο Ίδρυμα.
Όλοι έλεγαν για το πόσο επιθετικά είναι τα ζώα αυτά. Εξαίρεση αποτελούσαν ένας – δύο υπάλληλοι, που καθημερινά ταΐζουν τα αδεσποτάκια και αυτό το εξαιρετικό και απίστευτης καλοσύνης παιδί.
Από ορισμένους υπαλλήλους ακούστηκαν και οι γνωστοί εξυπνακισμοί “εγώ έχω παιδιά δεν θέλω σκυλιά”, “θα μας κολλήσουν μικρόβια” και άλλα τέτοια κουβέντες που οφείλονται στην άγνοια της συμπεριφοράς των ζώων, στην παραπληροφόρηση και την ζωοφοβία για τα σκυλιά αυτά, που στα μάτια τους φαντάζουν ως τέρατα της ζούγκλας έτοιμα να τους κατασπαράξουν.
Έχοντας βέβαια πλήρη γνώση του πως αντιλαμβάνεται συνήθως, δυστυχώς, μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας την έννοια του επιθετικού αλλά για την περίπτωση που πραγματικά θα είχα να αντιμετωπίσω ένα όντως, με την κτηνιατρική έννοια επιθετικό ζώο, ήμουν προσεκτική στο πλησίασμά τους.
Αν και ήμουνα ένα άγνωστο γι’ αυτά άτομο, όση ώρα ήμουνα εκεί και τα πλησίαζα κανένα ζώο δεν ήταν επιθετικό.
Τα πλησίασα και κανένα δεν κουνήθηκε, κάθονταν απαθή και απολάμβαναν την λιακάδα, κουνώντας την ουρά τους στον φιλικό επισκέπτη τους.
Ο Αλέκος τα χάιδευε και τα έπιανε στα χέρια του όλα, δίνοντας μαθήματα στους ζωοφοβικούς υπαλλήλους του ιδρύματος.
Μάλιστα αγκάλιαζε και την σκυλίτσα (ένα ημίαιμο Γκριφόν), που είχε πρόσφατα γεννήσει. Αγκάλιαζε και τα 6 κουτάβια της, χωρίς η σκυλίτσα ν’ αντιδρά, διότι το ζώο καταλάβαινε την αγάπη του Αλέκου γι’ αυτά.
Στον χώρο, όπου η μάνα είχε εναποθέσει τα νεογέννητά της, μαζεύτηκαν αρκετοί, χωρίς αυτή να γαβγίσει, ν’ αγριέψει κ.τ.λ., όπως ήταν λογικό να κάνει από ένστικτο θέλοντας να προστατεύσει τα παιδιά της από όλους αυτούς, που συνωστίζονταν δίπλα τους.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω, ότι εδώ και πάνω από 100 χρόνια στα ιδρύματα αυτά στην Ευρώπη υπάρχουν πάντα ζώα συντροφιάς, ως θεραπευτικό μέσο για τους ασθενείς, αλλά εδώ βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή της ζωοφοβίας, της άγνοιας, της έλλειψης φιλοζωίας, της δήθεν μετάδοσης νοσημάτων προς τον άνθρωπο.
Για πολλοστή φορά να πούμε, ότι τα εμβόλια που κάνουμε στα ζώα είναι για να προφυλάσσονται τα ζώα μεταξύ τους από τις ασθένειες και όχι ο άνθρωπος από τα ζώα.
Οι ζωοανθρωπονόσοι είναι ελάχιστες και αποτελούν εξαίρεση όπως είναι για παράδειγμα η λύσσα, η οποία όμως δεν υπάρχει στην Κρήτη. Τα δε κρούσματα, που έχουν παρουσιαστεί εντοπίστηκαν αρχικά στις κόκκινες αλεπούδες, που υπάρχουν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Φυσικά ανέκαθεν υπήρχαν γιατί οι αλεπούδες δεν πήραν βίζα τώρα για να περάσουν τα σύνορα.
Άλλη μια εξαίρεση είναι η λεϊσμανίωση, που έπαψε να είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια επικίνδυνη διότι είναι απολύτως ιάσιμη στα ζώα και μόνο στο Ελλαδιστάν ακόμη την έχουμε ακόμη δαιμονοποιημένη.
Πρότεινα μάλιστα στον διευθυντή του ιδρύματος να πάμε σαν σύλλογος να κάνουμε μαθήματα προφύλαξης από ένα ζώο, που στα μάτια κάποιων είναι επιθετικό ή έστω και για τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ζώο είναι πραγματικά επιθετικό, αλλά με μεγάλη μου έκπληξη κάποια κυρία διοικητικός υπάλληλος, μάλλον με κάποια θέση εκεί το απέρριψε μετά βδελυγμίας. Απέρριψε δηλαδή την ενημέρωση, την επιμόρφωση, την παιδεία.
Τρομάζω στην σκέψη λοιπόν για το τι μαθαίνουν οι άνθρωποι αυτοί στους ασθενείς που είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται ορισμένα πράγματα. Αυτό δεν είναι υπευθυνότητα, όπως λέγουν ορισμένοι, αλλά δυστυχώς οπισθοδρόμηση και λήψη αποφάσεων με βάσει τα δικά τους υποκειμενικά στάνταρντ.
Στο δια ταύτα, αυτά που μπορεί ο Δήμος Χανίων και ο σύλλογός μας να κάνει για τα ζώα είναι τα εξής:
– Η στείρωση τους δωρεάν με το πρόγραμμα του Δήμου και η επαναφορά τους, όταν γίνουν καλά από την επέμβαση.
– Αποπαρασίτωση και εμβολιασμός των κουταβιών και προσπάθεια να διαμοιραστούν αυτά, όταν απογαλακτισθούν, στους φιλοζωικούς συλλόγους του νομού.
– Ενημέρωση του διοικητικού προσωπικού σε μια προσπάθεια απενεχοποίησης των αδέσποτων και των δήθεν ασθενειών τους και να ενημερωθεί πως θα αντιμετωπίζει ένα αδέσποτο.
Ο χώρος είναι τεράστιος, ο Αλέκος είναι προστάτης και φίλος τους (καθώς και άλλοι υπάλληλοι εκεί) και τα ζώα κάλλιστα μπορούν να παραμείνουν εκεί.
Αρκεί να πάψουν οι άνθρωποι να τα φοβούνται, να αντιδρούν σωστά όταν κάποιο από αυτά τους κυνηγάει με το μηχανάκι, σαν ένα δικό τους παιχνίδι, για να μην έχουν προβλήματα.
Τέλος να αντιληφθούμε οι άνθρωποι, ότι οφείλουμε να συμβιώνουμε σε αυτόν τον πλανήτη με τα ζώα, με τα οποία τον συγκατοικούμε, να εξασθενήσουν σιγά – σιγά οι λανθασμένες ανθρωποκεντρικές και εγωκεντρικές απαρχαιωμένες αντιλήψεις ότι ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο ζώο σε αυτό τον πλανήτη.
Και ιδίως να στρέψουμε τον αγώνα μας, την οργή μας και την αγανάκτησή μας προς την πολιτεία και όλους εκείνους που ευθύνονται για την δημιουργία των αδέσποτων με την εγκατάλειψή τους και τη μη στείρωση τους.
Όχι τα θύματα να γίνονται θύτες.
Τέλος θέλω να εκφράσω τον σεβασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου στον μικρό Αλέκο για τα υψηλού επιπέδου μαθήματα, που παρέδωσε προχθές σε όλους μας, καταρρίπτοντας με το αλάθητο ένστικτό του τις φοβίες και τις δαιμονοποιήσεις των ζώων από τους ανθρώπους.
Εξάλλου πιο επικίνδυνο θηρίο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει. Το βλέπουμε συνέχεια και το βιώνουμε στη καθημερινότητά μας, η οποία κατάντησε ζούγκλα» τονίζει η κα Μπομπολάκη.
Φωτογραφία ΑΡΧΕΙΟΥ