Η ομορφιά είναι μια έννοια εν πολλοίς προσωπική γιατί πολλοί είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν την ομορφιά ενός τόπου, ήτοι το φυσικό κάλος, τα ήθη, τα έθιμα, οι αξίες των κατοίκων του, η συμπεριφορά τους απέναντι σε κάθε ανήμπορο, διαφορετικό και απροστάτευτο πλάσμα και κυρίως απέναντι σε αυτά που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη δική τους γλώσσα.
Είτε πρόκειται για ανθρώπινα είτε μη ανθρώπινα πλάσματα…
Η Σκόπελος λοιπόν είναι ένα πανέμορφο σε φυσικό κάλος νησί που όμως, όταν το επισκεφτείς θες γρήγορα να φύγεις και να μη γυρίσεις ποτέ. Πολλοί έχουν αυτή την αίσθηση και πολλοί είναι αυτοί που καταγγέλλουν στην Ομοσπονδία την αθλιότητα που συναντούν σε κάθε σημείο του νησιού με τα ζώα, συντροφιάς αλλά και τα ζώα φάρμας.
Η Ομοσπονδία το χειμώνα αλλά κυρίως το καλοκαίρι κατακλύζεται από τηλεφωνήματα επισκεπτών Ελλήνων και ξένων που δεν μπορούν να κρύψουν την απογοήτευσή τους για τα βαρελόσκυλα, τα δεμένα με αλυσίδες σκυλιά – κάποιος κάτοικος σε ερώτηση τουρίστα γιατί δένει το σκυλί του έδωσε την επική απάντηση «τότε γιατί υπάρχουν οι αλυσίδες;» – τα απροστάτευτα από το καύσωνα και προφανώς από το κρύο και τις καταιγίδες του χειμώνα, τα τσιμπούρια να τους πίνουν το αίμα, το βρώμικο μουχλιασμένο νερό, τα παραγωγικά ζώα στο έλεος παραδομένα, τα νεκρά από τροχαία ή από δηλητήριο (φόλες) ζώα και για όλη αυτή τη γνωστή ελληνική αθλιότητα με τα ζώα, αυτή τη τόσο μελανή ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Κάποιοι πολίτες που ασχολούνται με την προστασία των ζώων στη Σκόπελο, τι μπορούν να κάνουν, όταν όλο το βάρος έχει πέσει στις αδύναμες πλάτες τους, με τον Δήμο να σφυρίζει αδιάφορα και να βολεύεται, όπως και τόσοι άλλοι, με την προσπάθεια των εθελοντών πολιτών, με την τοπική αστυνομία να μη μπορεί χρόνια τώρα και παρά τις διαμαρτυρίες μας να δράσει αυτεπάγγελτα σε μια σταλιά τόπο και να επιβάλλει την νομιμότητα στους ιδιοκτήτες των ζώων και κυρίως και πάνω να επιβάλλει την αλλαγή των απαράδεκτων μεσαιωνικού τύπου συνθηκών, που ζουν αυτά.
Όσο για τον κύριο υπεύθυνο για την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας με τα ζώα, την Πολιτεία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τους υπουργούς και τους κάθε λογής παρατρεχάμενους, όχι μόνο δεν κάνουν κάτι, όχι μόνο είναι διαχρονικά ανίκανοι να διαμορφώσουν μια πολιτική και στρατηγική που θα αλλάξει το θλιβερό αυτό τοπίο στη χώρα μας, αλλά κυριολεκτικά ζουν στο κόσμο τους σχετικά με την έκταση, το βάθος και τον βαθμό της αθλιότητας αυτής.
Πολιτεία, κράτος, Δήμοι και κάτοικοι ζουν τώρα μέσα στην ευδαιμονία με τα εκατομμύρια τουριστών να κατακλύζουν τη χώρα μας και αδιαφορούν για τις χιλιάδες εκκλήσεις τουριστών προς τα φιλοζωικά σωματεία για την ασχήμια που συναντούν, γράφουν στα υποδήματά τους τις δικές μας φωνές, με τα παθήματα του πρόσφατου παρελθόντος να μην τους γίνονται μαθήματα.
Σκόπελος. Ένα πανέμορφο μορφολογικά νησί, που όμως δεν θες να το ξαναεπισκεφθείς.
Ελπίζουμε, ο Δήμος επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του και η τοπική Αστυνομία να κάνει το γύρο του μικρού νησιού και να δράσει αυτεπάγγελτα και πάντα σύμφωνα με το τι επιβάλλει η νομοθεσία και όχι με βάση τις προσωπικές τους απόψεις για τα ζώα.
Έχουν εξάλλου πολλές εγκυκλίους και μάλιστα πρόσφατες από το Αρχηγείο τους αλλά και από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για το πως πρέπει να κινηθούν.
Ας μη μας αναγκάσουν όλοι οι αρμόδιοι της Σκοπέλου να κινηθούμε ως πολίτες αυτής της χώρας, που κακοποιείται βάναυσα, εναντίον τους με σκοπό το αυτονόητο, την τήρηση της νομοθεσίας. Μπορούν εάν θέλουν, τώρα να αλλάξουν την άσχημη «εικόνα» του νησιού, που οι τουρίστες μεταφέρουν παντού!