…(δηλητηριώδη δολώματα) , τον παραλογισμό της χημικής γεωργίας και τη μεταξύ τους σύνδεση.
Μαρία α. Αγγελή
ερευνήτρια/εκπαιδεύτρια στην ολιστική & διά βίου μάθηση,
σύμβουλος προσωπικής ενδυνάμωσης,
μέλος της αειφόρου, εκπαιδευτικής κοινότητας ‘Κιβωτού Κορογώνα’.
Όταν ένα ζώο βρίσκεται στη φύση, σε φυσικά οικοσυστήματα, ακμάζει, χαίρεται, είναι υγιές. Αυτό συμβαίνει με όλα τα έμβια όντα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου.
Στην επαρχία της Ελλάδας και συγκεκριμένα στη Λακωνία, τέσσερις σκύλοι βγαίνουν τον περίπατό τους μαζί με το αφεντικό τους στο παρθένο τοπίο ενός οροπεδίου στη Νότια Λακωνία. Μπροστά στα μάτια του ανθρώπου το ένα από τα σκυλιά βρίσκεται κατάκοιτο, παραλυμένο, με τη γλώσσα έξω, πασχίζοντας να αναπνεύσει. Η εσπευσμένη, σχεδόν υπεράνθρωπη προσπάθεια του αφεντικού να φθάσουν στο κοντινότερο φαρμακείο ή κτηνίατρο δεν απέδωσε. Το σκυλάκι ‘έφυγε’ άδικα, υποφέροντας, μέσα από φρικτή διαδικασία θανάτου, πόνο και ταλαιπωρία στο σώμα που προκαλούν οι οργανοφωσφορικές ουσίες στη φόλα που έφαγε, αθώο και ανυποψίαστο, στα μέρη που απολάμβανε άλλοτε τη βόλτα του μυρίζοντας και τρέχοντας ελεύθερα.
Ερωτήματα:
- Πώς βρέθηκε το δηλητηριώδες δόλωμα-φόλα στο άγριο οροπέδιο;
- Ποιος άνθρωπος επιθυμεί τον άδικο και βίαιο θάνατο αθώων πλασμάτων και μάλιστα ζώων που αποτελούν συχνά μέλη της οικογένειας του ανθρώπου ως ζώα συντροφιάς και οικόσιτα;
- Με τι συνείδηση άνθρωποι δολοφονούν αθώα σκυλιά που δεν έχουν ενοχλήσει ούτε με γαύγισμά τους, ενόσω θλίβονται ή/και οργίζονται οι ίδιοι αν τυχόν χάσουν το ζώο συντροφιάς ή φύλαξής τους;
- Γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι φόλες που τοποθετούνται/ρίχνονται στη φύση στοχευμένα για θανάτωση αλεπούδων, για παράδειγμα, (μαθαίνουμε ότι πρόκειται για συνηθισμένη πρακτική κυνηγών γενικά σε όλη την Ελλάδα, χωρίς αυτό να συνδέεται απαραίτητα με την εφήμερη παρουσία λύσσας σε αλεπούδες στη Βόρεια Ελλάδα) οδηγούν σε θάνατο πολύτιμα ζώα της πανίδας ενός τόπου και αυτό μόνο και μόνο για να καλύψουν ως άτομα το προσωπικό τους hobby και να τονώσουν το Εγώ τους;
- Τι είδους hobby είναι εν έτει 2016 το να θανατώνει ο άνθρωπος άδικα και ύπουλα με φόλες αθώα πλάσματα μήπως και αυξήσει τις πιθανότητες να θανατώσει ξανά στη συνέχεια θηράματα (βλ. λαγούς), αυξάνοντας την αρχική, σκιερή, θλιβερή θανατίλα;
Η βία φέρνει βία λέγεται στα βιβλία. Φόλες στην άγρια φύση έχουν θανατώσει τσοπανόσκυλα βοσκών και άλλα σκυλιά κατοίκων της περιοχής. Βοσκοί βάζουν φόλες για εκδίκηση των κυνηγών που ρίχνουν φόλες για αλεπούδες!…Και η άθλια βεντέτα που εκπέμπει στη συχνότητα του φόβου, του θυμού, της εκδίκησης προχωρά, με θύματα και από τις δύο πλευρές αθώα πλάσματα. Οι θύτες χάνουν από αντεκδίκηση συντρόφους τους ζώα έχοντας πρώτα ξεπουλήσει στο όνομα του hobby τους και της τόνωσης του Εγώ τους – από κάθε τυχόν επιτυχία τους στο κυνήγι – την ίδια τη Ζωή, την τιμιότητα, την αξιοπρέπεια, την αξία της συμπόνιας και της αγάπης. Με ύπουλο τρόπο και υπόγεια μέσα ξεγελούν ζωάκια βάζοντας δηλητήρια σε κομμάτια τροφής που καταναλώνουν τα ζώα αυτά. Γιατί; Για να τα δολοφονήσουν μέσα από την ‘προσφορά’ τροφής σε αυτά, μέσα από την τροφή. Η τροφή, μια από τις βασικές ανάγκες όλων των έμβιων όντων, η οποία λέγεται ότι ενώνει, στην περίπτωσή μας διαχωρίζει και μάλιστα ανεπιστρεπτί, μέσα από οδυνηρό θάνατο. Μαγαρίζεται από τον άνθρωπο και γίνεται υπόγειο όπλο χάριν ιδιοτελών συμφερόντων: «Να βγάλω λαγό!», «Να εκδικηθώ!»,
«Να γίνω κυρίαρχος της Φύσης!», «Να πολεμήσω τη Φύση!».
Τα ισχυρά χημικά μέσα στις φόλες έρχονται σε ομαλή συνέχεια της δηλητηρίασης από τον άνθρωπο του συνόλου της ζωής του, ξεκινώντας από την τροφή του και το φυσικό περιβάλλον του.
Αυτό το σημείο μάλιστα φωτίζει ακόμη περισσότερο τη δηλητηρίαση της Ζωής, λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη ότι τη σημερινή εποχή στην Ελλάδα η πλειοψηφία των χημικών που χρησιμοποιούνται στις φόλες είναι γεωργικά χημικά, χημικά δηλαδή που χρησιμοποιούν αγρότες για να ‘πετύχουν’ μεγαλύτερη σε ποσότητα και σε χημικά (sic) παραγωγή. Επειδή μάλιστα, ύστερα από πρόσφατες εγκυκλίους, για την αγορά συγκεκριμένων γεωργικών χημικών κρατείται πλέον από το γεωπόνο-πωλητή λίστα αγοραστών, καλοθελητές, εγκληματίες ουσιαστικά σύμφωνα με τους Νόμους 3170/2003 και 4039/2012, λαμβάνουν το δηλητήριο από φίλους τους αγρότες οι οποίοι με τη σειρά τους δηλητηριάζουν και θανατώνουν με το δικό τους
τρόπο, μέσα από τη καταστροφική διαχείριση των χωραφιών και καλλιεργειών τους. Στο βωμό της ποσότητας και του κέρδους εξαφανίζεται η διατροφική αξία των προϊόντων και διαλύεται το έδαφος, υποβαθμίζοντας οικοσυστήματα, θυσιάζοντας ανεπιστρεπτί εκτάσεις βιοποικιλότητας (Είναι να θαυμάζει κανείς πραγματικά τη δύναμη του πλανήτη μας να αναπνέει ακόμη!), οδηγούν στην ασθένεια ή στο θάνατο τους εαυτούς τους, την οικογένειά τους και όλους τους πελάτες τους.
Σύντομη ανάγνωση των Εγχειριδίων για Χρήστες ή/και Πωλητές Γεωργικών Φαρμάκων θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο.
Η υπερβολική έξαρση που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία έτη σε νοσοκομεία της χώρας σε θανάτους από καρκίνο σε μικρές ηλικίες (20+) αγροτών, λόγω έκθεσής τους σε επικίνδυνα χημικά, ραντίσματα και φυτοφάρμακα, καθώς και σε κατανάλωση αντίστοιχα μολυσμένης τροφής, έχει χτυπήσει προ καιρού το καμπανάκι.
Η κινητήριος δύναμη των ανθρώπων που ρίχνουν φόλες είναι πραγματικά στο ίδιο μήκος κύματος με όσους ραντίζουν, ψεκάζουν, γεμίζουν χημικά τα χωράφια τους και δηλώνουν: «Εγώ και η οικογένειά μου δεν τρώμε από αυτόν τον ελαιώνα. Ό,τι βγάζει αυτός σε ελιές και λάδι είναι μόνο για πώληση σε άλλους ανθρώπους» Ας πεθάνουν οι άλλοι δηλαδή…
«Εγώ και η οικογένειά μου δεν τρώμε από αυτές τις τομάτες (με τα χημικά). Αυτές είναι για τη λαϊκή αγορά. Έχω άλλο δικό μου μποστάνι για δική μας κατανάλωση» Και αυτό το κάνουν σχεδόν όλοι οι παραγωγοί, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα, δηλητηριάζοντας εντέλει ο ένας τον άλλο!
Έτσι, «εγώ ρίχνω τη φόλα για να πεθάνει η αλεπού (που είναι άγριο ζώο και μας τρώει και τους λαγούς…) ή το σκυλί του άλλου ή το αδέσποτο (που δεν ανήκει επίσημα σε αφεντικό και άρα είναι ΟΚ να το θανατώσω…). Το δικό μας σκυλί ας είναι καλά και δε με ενδιαφέρει για άλλα ζώα (άλλη ζωή δηλαδή)!».
Παράλληλα, είναι διαπιστωμένο ότι ουκ ολίγοι ιδιοκτήτες σκύλων
– κυνηγοί κ.ά. – το μόνο που εκτιμούν από το σκύλο τους είναι η οικονομική του αξία και το κύρος που τους προσδίδει η καθαρότητα και το είδος της ράτσας. Λησμονείται και διαγράφεται το βασικό γεγονός ότι πρόκειται για ένα πλάσμα ζωντανό, αισθανόμενο, με ανάγκες, φόβους, ανησυχίες και πολλή χαρά που μπορεί να μοιραστεί με τον κάθε άνθρωπο.
Υπεύθυνοι σε πολλές τοπικές αυτοδιοικήσεις σηκώνουν τα χέρια ψηλά. «Δεν υπάρχουν οι υποδομές. Δεν υπάρχουν κονδύλια για περίθαλψη και φροντίδα των αδέσποτων…» Έχει παρατηρηθεί Δήμοι να ενεργοποιούνται μόνο για να παραλάβουν νεκρά ζώα από χωριά και πόλεις που έχουν καταπιεί φόλα. Κονδύλια υπάρχουν αλλά αυτά διατίθενται για έργα εντυπωσιασμού, για μικροδιορθωτικές πρωτοβουλίες στην τοπική κοινωνία που ρίχνουν στάχτη στα μάτια του πολίτη και
του επισκέπτη/τουρίστα, για ίδιον όφελος εργαζόμενων στη δημόσια υπηρεσία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Λίγοι άνθρωποι σε τέτοιες υπηρεσίες είναι αυτό που υπαγορεύει ο τίτλος τους: δημόσιοι υπηρέτες, και ακόμη λιγότεροι είναι υπηρέτες της Ζωής, με την ελάχιστη ευαισθησία και σεβασμό προς την ύπαρξη και ευημερία άλλων αισθανόμενων όντων εκτός του ανθρώπου αλλά και του ανθρώπου.
Υπάρχουν επίσης συμπολίτες μας που αγοράζουν ζώα στο παιδί τους αντί για παιχνίδι και όταν το παιδί το ‘βαρεθεί’ το παρατούν στο δρόμο. Άλλη περίπτωση είναι να το παρατήσουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους επειδή δε θέλουν να ασχολούνται πλέον μαζί του, δεν τους αρέσει πλέον, έχει μεγαλώσει ηλικιακά, τρώει πολύ, αρρωσταίνει πιο συχνά, τους κάνει μικροζημιές …και ο κατάλογος της δήθεν δικαιολόγησης της πράξης τους γίνεται ατελείωτος. «Δε μου ‘κάνει’ πια ο σκύλος. Τον παρατώ…» Τι μήνυμα περνά στο παιδί του ανθρώπου αυτού και στα παιδιά του περιβάλλοντός του; «Δε μας κάνει κάτι. Απλά το παρατούμε. Δεν υπάρχει ευθύνη για την πράξη μας και επιπλέον νιώθουμε καλά με την εγκατάλειψη. Μας φεύγει ένα βάρος!» «Δε χρειάζεται να σκεφθούμε δεύτερη φορά την πράξη μας. Ένα ζώο είναι απλά …Σιγά το πράγμα! Ίσως αργότερα αγοράσουμε πάλι…»
Άνθρωποι σε θέρετρα δολοφονούν με μανία κάθε αδέσποτο, με το κίνητρο της προσέλκυσης τουριστών, της ‘κονόμας’ και της δήθεν προστασίας του επισκέπτη, του πολίτη. Παραπονιούνται και διαμαρτύρονται για τη φασαρία (γαυγίσματα) και επικινδυνότητα που υπάρχει λόγω της παρουσίας αδέσποτων. Αντί να αιτηθούν την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας, να απευθύνουν υπεύθυνα αίτημα στην τοπική αυτοδιοίκηση, συλλογικότητες και φορείς για τα ζώα, προτιμούν το γρήγορο, ατομιστικό και ανέξοδο: βάζουν φόλες, θεωρώντας τα αδέσποτα ένα σκουπίδι στο πάτωμα του σπιτιού τους ή της τουριστικής τους επιχείρησης που απλά χρειάζεται να το σκουπίσουν και πετάξουν στα άχρηστα. Μέσα από αυτήν τη στάση δεν αναδεικνύεται άραγε περίτρανα η σχέση τους με τη Ζωή και τη ζωή τους; Είναι σε θέση οι άνθρωποι αυτοί να τιμούν καθημερινά το δώρο που τους δόθηκε, τον εαυτό τους, την υγεία και ισορροπία τους, τα παιδιά τους, την οικογένειά τους, τον κήπο τους, τη νοημοσύνη τους, τα συναισθήματά τους και όλα τα πλάσματα γύρω τους; Η απάντηση μάλλον αβίαστα έρχεται ως αρνητική, μια και όλα τα παραπάνω έχουν θυσιαστεί στο Εγώ που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, μέσα από το κυνήγι της ‘κονόμας’, την επιφανειακή προβολή του εαυτού με κινήσεις ‘φαίνεσθαι’ αντί ‘είναι’, τον ανταγωνισμό, την ανούσια άνοδο της αδρεναλίνης, την αβαθή διασκέδαση, τη βία, την καταστροφή σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Κοντολογίς, το Εγώ είναι πάνω από τη Ζωή. Το Εγώ είναι πάνω από την αξιοπρέπεια και την τιμιότητα. Το Εγώ είναι πάνω από το σεβασμό και την αγάπη/συμπόνια. Το Εγώ είναι πάνω από το μέτρο και την ισορροπία.
Το Εγώ έρχεται πάνω από την αλληλεγγύη και την κατανόηση. Το Εγώ έρχεται πάνω από τη σύνδεση των ανθρώπων και την αρμονική συνύπαρξη των ειδών. Το Εγώ έρχεται πάνω από την αληθινή αξία πάντων. Εγώ, εγώ, εγώ, …
Ο ένας ρίχνει φταίξιμο στον άλλο επιπόλαια, χωρίς συχνά την παραμικρή ενδοσκόπηση και προσωπικό αναστοχασμό. Οι κάτοικοι ενός χωριού ρίχνουν το φταίξιμο στο Δήμο, ο Δήμος στην απουσία κονδυλίων, οι κυνηγοί στις αλεπούδες ή/και στους οικολόγους και φιλόζωους, και οι τσοπάνηδες στους κυνηγούς. Κανείς δεν αποδίδει μερίδιο ευθύνης στον εαυτό του. «Πάντα κάτι έξω από εμάς ευθύνεται για όλα! Εμείς (οι καημένοι) είμαστε απλά τα θύματα! Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα! Τι να κάνουμε;» Και το τελευταίο ισχύει ακόμη και για τους ‘καμπόσους’ κυνηγούς που (επιδιώκουν να) δίνουν την εικόνα των τολμηρών και ίσως φυσιολατρών, συντονισμένων ωστόσο κάθε φορά που σηκώνουν το όπλο τους στη συχνότητα του θανάτου και σίγουρα του φόβου. «Η Φύση είναι υπηρέτης μας και δυνάμει εχθρός μας. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι κυρίαρχοί της. Χρειάζεται να την πολεμήσουμε, να προστατευθούμε από τους κινδύνους της!»
Πόσο μακριά από την αλήθεια είναι αυτές οι παραδοχές και αυτό το αποδεικνύει το μεγαλείο της Φύσης κάθε στιγμή μέσα από τη γενναιοδωρία, τη σοφία και τη δύναμή της!
Ας ξαναδούν οι άνθρωποι της φόλας και των χημικών το φουσκωμένο Εγώ τους και τις ασθένειες που προκαλεί σε όλα τα πεδία ζωής τους: στη φυσική υγεία τους, στην ψυχολογία τους, στις κοινωνικές τους σχέσεις, στο πολιτικό και περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα.
Α-σθένεια είναι η απουσία σθένους, δύναμης.
Πόσο κρίμα πραγματικά είναι τη σημερινή εποχή που ο άνθρωπος έχει πετύχει τόσα πολιτισμικά επιτεύγματα να βρίσκεται ακόμη υποχείριος του Εγώ και να του αποσπά αυτό όλη του τη δύναμη και σοφία, εκπέμποντας στο Φόβο ο ίδιος, άρα σε πλήρη α-δυναμία, θυσιάζοντας καθημερινά με μικρές και μεγάλες πράξεις την ουσία της ζωής ατομικά και συλλογικά.
Φόλες, χημικά, εντατική γεωργία, βεντέτες, εκδίκηση, εγωισμός, φόβος, ψυχολογία θύματος, κακόβουλη κριτική, απομόνωση, ρατσισμός, βία.
Ας σταματήσει τώρα η δολοφονία αθώων πλασμάτων!
Ας σταματήσει τώρα η δολοφονία της Φύσης!
Ας σταματήσει τώρα η θυσία της αξιοπρέπειας, της τιμιότητας, της αγάπης, της αλήθειας, της ανθρώπινης επαφής στο όνομα του ανταγωνισμού και του πολέμου που ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει με τη Φύση και τη φύση του, τον ίδιο του τον εαυτό και το συνάνθρωπο.
Ας σταματήσει τώρα η θυσία της υγείας, της προσωπικής ισορροπίας, της ευτυχίας και χαράς που προσφέρει ανιδιοτελώς η Ζωή!
Είτε αρέσει είτε όχι, είτε έχει συνειδητοποιηθεί είτε όχι, είτε το παραδέχεται ο άνθρωπος είτε όχι όλα συνδέονται. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικός στοχασμός (μόνο) ούτε θεωρία αλλά πρακτική και καθημερινό γεγονός, όπως η Ζωή μας το δείχνει κάθε ημέρα, κάθε λεπτό. Το βλέπουμε; Είμαστε σε θέση να το δούμε ή η τύφλωση από το φόβο, τον εγωισμό και τη βία είναι καταλυτική και εντέλει καταστροφική για όλους και όλα και πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους;
μαρία α. αγγελή